Ik moet steeds aan haar denken. Vanaf begin 2017 volg ik haar. Dat meisje van 7 jaar. Ze komt uit Aleppo, Syrië. Gevlucht is ze, samen met haar moeder. Ze kon nog vluchten nadat ze als ratten in de val zaten in die stad. Ze konden de bussen zien staan, maar konden er niet bij. Dan rijden de bussen ook nog leeg weg om ze later dan toch op te halen.

Haar huis was al door bommen geraakt, maar haar boek van Harry Potter ligt op een goed verscholen plek nu ergens in de puinhoop. Zal ze daar ooit terugkeren? Leest ze het boek ooit uit?

Ze schrijft via Twitter haar berichten. Ze vraagt de wereld om hulp en te bidden voor iedereen die zo moet lijden. Ze schrijft aan hoge figuren om de oorlog te stoppen. Ze bezoekt ziekenhuizen, ze laat filmpjes zien van hoe het er daar aan toe gaat. Daarnet keek ik op haar account en zag dat veel filmpjes al verwijderd zijn. ‘De inhoud bevat te schokkende beelden voor de kijker’, maar ik heb het toch gezien. Zij heeft het gezien en beleefd. Haar beelden kunnen niet zomaar gewist worden.

Eerlijk gezegd vind ik het heel moeilijk om haar kreten te horen binnenkomen via mijn iphone. Daar zit ik dan in Nederland, met Nederlandse problemen. Het is zo gruwelijk dichtbij! Ik voel mij machteloos. Wat schrijf ik haar? Je zou haar zo hierheen laten komen. Hier is het veilig. ‘Nog wel’ , denk ik.

Dit ongelooflijk moedige meisje, dat een digitale vuist maakt door dapper en niet ontmoedigd door te gaan met strijden, datzelfde meisje bezit iets moois. Iets dat ze niet van haar hebben kunnen afpakken. In haar tweets ontdek ik een soort optimisme, dapperheid en missie. Een roeping dat maar voor weinig mensen is weggelegd als je zo getraumatiseerd bent. Het omgekeerde is gebeurd bij haar. Zij heeft een blijvend doel in haar leven, vechten voor vrede. Het vuur maakt haar niet ‘speechless’ , maar ontvlamt juist de goede eigenschap om te kunnen overleven, voor nu en in de toekomst.

Ik hoef haar niet te troosten. Troost zou betekenen dat ik vind dat het verdriet ‘weg’ moet, dat ze geen tranen hoeft of mag hebben. Nee, troost is niet op zijn plaats. Niet het juiste woord. Wat ik haar stuur is een icoontje van een hartje. Mijn groene hartje op de iphone. Gek genoeg wordt dit bericht heel vaak geretweet. Een digitaal bondje met digitale medestrijders. en zij? Zij stuurt woorden van hoop en vrede terug.

Oorlog, wreedheden en slachtoffers. Ik denk er vandaag speciaal aan, 4 mei 2017.