Wat heb je er verder mee gedaan?
Hoe bedoel je?
Nou, je hebt nu 3 jaar therapie. Wat heb je met de inzichten gedaan?
Uh..
Stil.
Dat weet ik niet zo goed te benoemen eigenlijk.
Ben je concreet iets anders gaan denken of doen dankzij je therapie?
Mmm..
Zou nog een jaar therapie je iets meer opleveren denk je? Gaat er dan iets veranderen?
Jeetje, daar heb ik nooit zo goed over nagedacht.
Is het een goed idee om eens met je therapeut je doelen te bespreken? Waar staan jullie? Wat ga je nog doen? Waar gaan jullie nog heen? oftewel ‘wat doe je daar nog?‘
Eerlijk gezegd is dat eigenlijk nog niet zo concreet uitgesproken aan bod geweest. De therapeut vraagt hoe het gaat met mij en daar hebben we het dan over. Ik zal jouw vraag aan mij eens aan de therapeut voorleggen. Misschien is een soort van onderhoud van 1 x half jaar ook wel oké?
———-
Het sluipt erin. Ondanks dat er ellenlange wachtlijsten bij de GGZ zijn, komt het vaak voor dat cliënten langdurig in therapie zitten zonder doel. De geldstroom gaat langs de psycholoog en client heen, want er wordt rechtstreeks bij de ziektekostenverzekeraar gedeclareerd. De psycholoog maakt nog een nieuwe afspraak en de client komt gewoon. Het gevolg is dat het nieuwe instroom blokkeert, de agenda’s zitten immers vol. Tekort aan GGZ therapeuten. Mensen in acute nood staan op de wachtlijst. Het recente nieuws laat zien dat de wachtdagen op kunnen lopen tot 1074 dagen!
Ik ben geen therapeut. Ik ben Toegepast psycholoog/coach en ik ontmoet nog al eens cliënten die heel lang in therapie zitten. Ik maak ik mij zorgen over de rol van deze client. Ik schrijf bewust client, omdat in deze (soms veel te lange) route mensen onbewust een patiënt-rol blijven aannemen. Dat heeft de hulpvrager toch nooit zo bedoeld! Iedere keer als iemand dan een bezoek brengt aan de psycholoog/therapeut wordt hij of zij zich bewust van de reden van het bezoek. O ja, ik heb iets vervelends, traumatisch of iets ernstigs meegemaakt. De herinnering roept negatieve emoties op. Mensen worden zich heel bewust dat ze nog een ‘probleem’ hebben en gedragen zich ‘zieke patient’. Schouders naar beneden, humeur iets naar beneden stellen. Bedenken wat ze er straks nog over moeten vertellen.
Begrijp me niet verkeerd, soms hoort dit bij de start en tijdens de therapiesessies er gewoon bij. Maar hoe lang moeten mensen hiermee doorgaan? Wanneer is het klaar en kunnen mensen zich na gedane arbeid ontdoen van patiënt zijn?
Daarom leg ik steeds vaker de vraag voor wat hun doelen bij de therapeut nog zijn. Deze vraag heeft effect op zowel mijn client (die gedraagt zich ineens assertief en wisselt van rol) en op de therapeut (die zal actief het einddoel moeten vaststellen in de tijd).
Een soort wake-up-call.
Ja, ik confronteer. Heel liefdevol hoor en met humor, dat wel!
Te vaak zie ik dat mensen hulp zoeken (gelukkig) en dat ze hiermee in de praktijk te weinig concreet doen. Bij mij moeten ze er altijd mee aan de slag. Wat heb je geleerd, welk inzicht had je? Hoe zet je deze kennis over jezelf in? Zij mogen voelen dat ze hun eigen kracht al kunnen aanboren. Dat kan alleen als je een actieve rol aanneemt en het gevoel hebt dat je het na verloop van tijd ook zelf kunt.
Je hoeft niet ziek te zijn om beter te worden!
