“Moet ik nou iets over mijzelf vertellen om meer contact te maken met jou?”
Sommige mensen praten van nature veel over zichzelf en de ander durft het misschien iets minder te doen. Niet iedereen denkt er ook bewust over na of jouw persoonlijke informatie te weinig of teveel is voor de ander. Je gaat spontaan in gesprek en je vertelt gewoon wat er in je op komt.
Het helpt tot op zekere hoogte wel om beter in verbinding te staan met een ander. Het schept zeker een band als je een kijkje laat nemen in je hart. Je stelt je daarmee net zo kwetsbaar op als de ander. Het kan je helpen een onderzochte vuistregel toe te passen.
Een vuistregel op het gebied van de ‘zelfontonthulling en sympathie’, lees maar even mee:
‘Er is een wederkerigheidsnorm voor zelfonthulling. We hebben de meeste sympathie voor hen, die in hun zelfonthulling evenveel of even weinig intimiteit aanhouden als wijzelf. Iemand die intiemer over zichzelf vertelt dan men zelf wenst te doen, dreigt het privé-eigendom binnen te dringen en zal men proberen af te weren. Maar omgekeerd zal men zich in de kou voelen staan en zich kwetsbaar voelen, als men meer over zichzelf verteld heeft dan een ander bereid is te doen. Te snelle zelfonthulling kan angst en afweer oproepen en zal de afstand tot anderen eerder vergroten dan verkleinen. Het leidt tot sympathie als je het zorgvuldig en geleidelijk doet.’ (Jourard 1964)
Let dus op signalen!
Iemand trekt zijn wenkbrauw op, iemand gaat ineens over het weer praten, iemand moet ineens nodig een boodschap doen.
Weet dan dat het niet aan de aard van jouw boodschap hoeft te liggen, maar dat ook de persoonlijkheid van die ander een rol speelt.
