De wifi doet het niet!

Wat een goed voornemen om deze periode van ‘niet naar buiten’ eens naar ‘binnen’ te keren.

Eindelijk eens tijd voor verdieping en verdere ontwikkeling, meer online yoga & training, boeken lezen, allerlei challenges aangaan, nieuwe recepten uitproberen en meer verdiepen in digitale technieken.

Ontdekken hoe we nu het beste ons eigen citroen kunnen gaan kweken. En o ja, eigen rode paprika’s. Beetje scharrelen en iets nieuws doen vanuit huis.
Tenminste dat dacht ik nog begin maart.

We hebben wel al de achtertuin leeggeschept. Want ja, het gras was geen gras meer. Meer onkruid. Dus alles twee spaden diep eruit. Even afvoeren naar de werf, nieuwe aarde en zoden erin en klaar.
Lees ik ineens allerlei berichten over files bij de werf. De drukte is reuze. De tijd dat ik dacht ooit nog een originele gedachte te hebben is van tafel na het maken van het geboortekaartje van onze oudste zoon. (Zijn naam in het zand zetten en dan een foto maken, op de kaart plakken, zodat het een zwaar pakketje werd met veel postzegels x 100 stuks).

Een naam in het zand was al een keer bedacht en spullen naar de werf brengen nu ook. Dikke files. Nederland ruimt op. In plaats van ruimere openingstijden aanbieden gaat de werf halve dagen open. Iets raars met vraag en aanbod denk ik dan. Zelf zou ik tijden verruimen, op postcode indelen en spreiden in coronatijd. Maar ja, ik werk niet bij de Gemeente he!
Kortom er ligt nog 3 kub aarde in de tuin, in blauwe zakken. Sorry, van plastic nog wel. Beetje duurzaam en biologisch je citroenen en paprika’s kweken en dan dit. Lekker tegenstrijdig.

De Wifi doet het niet!

‘Waarom hebben wij altijd zulke ***t* WIFI?’ Vraagt diegene wiens naam in het zand staat. ‘Omdat het altijd al zo was!’ zeg ik geduldig. (Laat ik een beetje gezellig de sfeer bewaken). De helft van de tijd zoek ik in huis een plek om te werken, te zoombellen met mijn cliënten… aaah geen WIFI! De ouderwetse stekker erin. De laptop leeg, die koppelen we aan het verlengsnoer. O, de cliënt wil niet videobellen. Dan maar via de What’s app Facetimen. Is dat wel veilig? Wat was het mobiele nummer ook al weer? Even checken in mijn elektronisch dossier, te bereiken via internet….

Ik word gebeld…. We hadden toch een afspraak om 11:00 uur?  ‘Jaa’ (ik weet niet of die tweede ‘a’ tot bekoring leidt of juist niet volgens de zandman). Nog even een oplader zoeken voor mijn mobiel dan.
Zo verhuis ik naar de tuin, de huiskamer, kamer van het zandkind en naar de zolder. We moeten immers met z’n vieren een plekje vinden om te werken. De laatste ruimte heeft overigens geen leuke background: een onaf getimmerde ruimte. Dus ik experimenteer met digitale techniek, een virtuele background. ‘Tanja, zit je in een aquarium?’ De Golden Gate bridge zien ze wel maar mij niet…

Voor 9 maart kwam iemand gewoon via de receptie zich aanmelden en hadden we een relaxt gesprek. Nu zit ik soms half op de trap met allerlei coachspullen voor de cliënt. Echt hilarisch en zo fijn voor je rug. ‘Leuke medailles zie ik hangen!’. ‘Ja, dat was uit de tijd dat ik nog zo lekker fit was.’
Kortom, tot nu toe is alleen de digitale ontwikkeling tot bloei gekomen, heb ik een innige relatie met stekkerdozen en een grote behoefte aan fysiek contact met iedereen.

Hoe was jou werkweek? Voel jij je ook zo intelligent gelockdownd?