Wat was het leven vroeger simpel hè?
We belden elkaar zo af en toe. We stuurden soms een postkaart of zelfs een brief.
Onlangs kreeg ik een ‘penvriendinbrief’ na 35 jaar weer onder ogen. Het lag nog in een kast. Bij verhuizing vanuit het ouderlijke huis kwam het na jaren weer tevoorschijn. Echt superleuk om te lezen wat we elkaar toen schreven.
“Zou iemand die brief in de tussentijd gelezen hebben?” Mmm, ik zou het echt niet weten. Hoewel de inhoud kinderlijk onschuldig is, is het toch privé.
Het doet mij denken aan de recente publicatie van de ‘verstopte bladzijdes’ uit het dagboek van Anne Frank. (Toevallig heette mijn lagere school ook zo). Ze heeft flink wat moeite gedaan om de pagina’s van haar dagboek dicht te lijmen en te versleutelen. En dan heeft ze ineens geen invloed meer op de toevertrouwde gedachten op papier. Ja, een commissie van wijze mannen en vrouwen hebben besloten dat de informatie historisch relevant was….dus Anne, sorry, niemand kan het tegenhouden.
Als onze generatie er niet meer is en die daarna ook niet…wat gebeurd er dan met onze gegevens? Misschien publiceren ze wel de brief van mijn penvriendin, omdat het historisch relevant lijkt in 2160. Hoe was het in het jaar 1983? Maar ja, anders wisten we ook niets over het jaar 0 besef ik mij al schrijvend.
En dan heb ik zelf ook nog een aantal dagboeken liggen. Van vroeger. De voorloper van hacken was in die tijd een paperclip die om te buigen was in een ‘sleuteltje’. Toen moest ik ook al mijn gegevens beschermen!
Digitale AVG groet, Tanja
p.s.: O overigens was ik met jongste zoon naar Londen toe voor een gezellige visite bij een vriendin en de koningin. (Leuke combi zo). Mijn kind heeft mij toestemming gegeven om deze foto te gebruiken. Maak je geen zorgen. Hij hoefde geen balkje voor zijn ogen.
